Zaburzenia odżywiania: anoreksja, anoreksja bulimiczna, bulimia
Wiek szkolny niesie ze sobą wiele trudności, nie tylko dla młodzieży ale i dla rodziców.
Patrzymy jak dzieci z czwartych klas szkoły podstawowej stają się coraz bardziej dojrzalsze i przeistaczają się w nastolatków. Pierwsze zauroczenia, dbanie o swój wizerunek, porównywanie się do innych niesie ze sobą wiele fajnych momentów, które najbardziej pamięta się. Ale co u niektórych osób to czas bólu wewnętrznego, emocji i grozy.
Jest to wiek predysponujący do pojawienia się pierwszych oznak depresji, anoreksji, bulimii, stanów lękowych,
których przyczyną jest zazwyczaj wykluczenie społeczne, odrzucenie, porażki miłosne czy utrata przyjaciół. Dziewczęta z kolei zderzają się z komentarzami w kierunku swojej figury, fryzury czy ubioru. Każdy krytykę przyjmuje zupełnie inaczej. Aby nabrać odporności na negatywizm i oszczerstwa, potrzebne jest doświadczenie życiowe, którego nastolatek nie posiada.
Psychika jeszcze nie jest na tyle ukształtowana, aby poradzić sobie z presją społeczną. Dlatego jedyną opcją jaką widzi nastolatka jest ograniczenie jedzenia czy sportu. Wtedy zaczynają czuć się bezpiecznie pod skrzydłami niebezpieczeństwa, czym jest utrata kontroli nad własnym ciałem. Nastolatka postrzega świat innymi kategoriami. Wydaje jej się, że kontroluje sytuację. Nic jej nie grozi, przecież doskonale wie co robi.
W pewnym momencie dochodzi do zatarcia granicy między widzianym odbiciem w lustrze a wyglądem rzeczywistym.
Kiedy to stoi dziewczyna, która ledwo trzyma się na nogach versus osobiste odczucia na poziomie ,,jestem gruba’’. Patrząc na dzisiejsze trendy mody, ciężko jest zauważyć rodzicom, że ich córka diametralnie schudła. Bluzy XXL, szerokie spodnie, jedzenie w ich obecności. Wszystko się zgadza. Przecież nie ma problemu, a gdy zamykają się drzwi pokoju, jedzenie jest wyrzucane, a szerokie ciuchy spadają niczym z wieszaka. Kiedy problem zostanie dalej zdiagnozowany, podejmowane są trudne działania, takie jak psychoterapia, psychiatra, pedagog szkolny, a w krytycznych sytuacjach szpital. Zaczyna się gonitwa o życie dziecka.
W przypadku niektórych osób chorych na anoreksję, gdzie waga jest bardzo niska, może dojść do osłabienia mięśnia sercowego. A wymaga to dodatkowej hospitalizacji i ciągłego monitoringu stanu zdrowia. Gdy po wyjściu ze szpitala następuje pozytywny zwrot w kierunku zdrowia, pacjentka nabiera sił i zaczyna mieścić się. W BMI pojawia się strach przed wzrostem wagi. Jest on na tyle silny, przeplata się z chęcią jedzenia i tu zbliża się znowu niebezpieczeństwo. W tym miejscu ważna jest rola terapeuty.
Na tym etapie pracy, musi być zbudowane zaufanie, tak by mógł dać odpowiednie wsparcie wychwytując ten moment. Nie zawsze to się udaje i dochodzi do wymiotów bulimicznych z powodu objadania się. Zobaczmy jak wielki jest koszt emocjonalny u chorej osoby, by w ogóle postawić minimalny krok w kierunku zdrowia. Czy z anoreksji, bulimii można wyjść? Niestety obydwie zostają w psychice bardzo długo.
Zaburzenia odżywiania u dzieci i młodzieży - jak sobie z tym poradzić?
