Nie wszystkie dzieci, które mają objawy transpłciowości wyrastają na osoby dorosłe, dążące do zmiany płci.
Coraz częściej można zauważyć nastoletnie dziewczyny, które proszą o zwracanie się do nich w określeniu “on”. Zmieniają w ciągu miesiąca swój wizerunek, zakładając szerokie bluzy, spodnie. Tym samym związując bandażem elastycznym piersi, tak by ich nie było widać, a włosy z długich stają się krótkie. Rodzice zadają pytanie:
Czy to normalne?
Czy dziecko, aż tak szybko jest określone płciowo?
a może
My coś zrobiliśmy nie tak, że chce uwagi?
Rodzice muszą tu pamiętać o istotnej kwestii. Akceptacji.
Bez względu na to czy tak zostanie, czy też nie trzeba wspierać dziecko i zrozumieć, co stało się powodem zmian. Niekiedy jest to kwestia tylko zauroczenia w kierunku koleżanki. Czy też mylne uczucie miłości i chęć zmiany płci, by zwrócić jej uwagę. A czasem jest to nieodwracalna chęć bycia chłopcem. Jako rodzic musimy wytłumaczyć dziecku, z czym może się wiązać zbyt szybka opowieść wśród dzieci o zmianie orientacji czy takim poczuciu, że inni mają to zrozumieć czy dać wsparcie.
Często dochodzi do ostracyzmu (wykluczenia społecznego), gdzie dziecko czuje się odtrącone niezrozumiane, a nawet może się targnąć na swoje życie. Transpłciowość nie jest chorobą ani zaburzeniem i nie leczy się tego – jak to pytają rodzice zaniepokojeni swoim dzieckiem. Ukrywanie odmiennej orientacji czy transpłciowości powoduje poważne skutki psychiczne u osoby dorosłej.
Natomiast w wieku młodzieńczym jest zupełnie inaczej. Tu jest wręcz wskazane ograniczenie szczerości maksymalnie do grona kilku osób. Trzeba wiedzieć jedno – kiedy już pojawi się takowa sytuacja, warto udać się do psychologa czy terapeuty, który systemowo otoczy opieką i pomoże rodzicom zrozumieć sytuację dziecka oraz dziecku sytuację rodziców.
